Historia Sądu Najwyższego[edytuj | edytuj kod]


Budynek Sądu Najwyższego USA
Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych wraz z całym system sądów federalnych został powołany na mocy Konstytucji Stanów Zjednoczonych, jednak najwyższy akt prawny pozostawił ustalenie szczegółów funkcjonowania federalnej władzy sądowniczej w gestii Kongresu Stanów Zjednoczonych. Kongres dokonał tego w 1789 roku w ustawie o nazwie Judiciary Act. Komisji parlamentarnej odpowiedzialnej za stworzenie tej ustawy przewodniczył Oliver Ellsworth, senator ze stanu Connecticut i późniejszy prezes Sądu Najwyższego. Ustawa utworzyła 13 sądów rejonowych pierwszej instancji (district courts) w głównych miastach, na czele których stał pojedynczy sędzia oraz trzy sądy okręgowe (circuit courts), które również funkcjonowały jako sądy pierwszej instancji, i które swoją jurysdykcją geograficzną obejmowały regiony wschodniej, środkowej i południowej części kraju. Ponad nimi, jako jedyny sąd odwoławczy ustanowiono Sąd Najwyższy, w skład którego wchodziło sześciu sędziów, w tym pięciu zwykłych sędziów i przewodniczący.

Pierwszym przewodniczącym Sądu Najwyższego prezydent George Washington mianował doświadczonego męża stanu i dyplomatę Johna Jaya. W skład pierwszego sądu weszli również John Blair, William Cushing, James Wilson, James Iredell i John Rutledge. Wszyscy sędziowie mieli udział w powstaniu Konstytucji Stanów Zjednoczonych.