Epidemiologia[edytuj | edytuj kod]
Rak nerkowokomórkowy stanowi około 2-3% nowotworów złośliwych[2][39]. Szczyt zachorowań przypada na 60-70 rok życia[2][35]. Mężczyźni chorują częściej od kobiet (1,5:1)[2]. Pokrewieństwo pierwszego stopnia wiąże się ze zwiększonym ryzykiem zachorowania[40][15][2].

Na świecie co roku rozpoznaje się około 270 tys. nowych przypadków choroby, jednocześnie co roku 116 000 osób umiera z tego powodu[41]. Częstość występowania na świecie jest zróżnicowana pod względem geograficznym. Najwyższe wskaźniki zachorowań obserwuje się w Europie (poza Portugalią, Hiszpanią)[39], Ameryce Północnej i Australii, a najniższe w Indiach, Chinach, Japonii i Afryce[42]. Częstość występowania raka nerki jest niższa wśród Azjatów. Sugeruje to wyższe ryzyko zachorowania dla rasy białej w porównaniu z rasą żółtą. Najniższą częstość występowania zaobserwowano w Afryce[43][42], jednak częstość występowania tej choroby wśród Afroamerykanów należy do najwyższych[44][42]. Tą rozbieżność tłumaczy się różnicami w dostępie do diagnostyki obrazowej, dostępem do służby zdrowia, podłożem genetycznym oraz środowiskowymi czynnikami ryzyka[42].

W Europie wskaźnik zachorowalności u mężczyzn wynosi 14,5/100 000, a u kobiet 6,9/100 000[41][39]. W Polsce pod względem zapadalności rak nerki jest na szóstym miejscu u mężczyzn i dziewiątym u kobiet[14], a pod względem umieralności zajmuje szóste miejsce u mężczyzn, u kobiet plasuje się w drugiej dziesiątce[14]. Szacuje się, że w 2013 roku na raka nerki zachorowało około 2800 mężczyzn i 1900 kobiet; z tego powodu zmarło około 1500 mężczyzn i 1000 kobiet[45]. Śmiertelność choroby systematycznie spada, tendencja jest wiązana ze wczesnym wykrywaniem niemych klinicznie postaci choroby[41].