Ogólna charakterystyka myśli Mikołaja z Kuzy[edytuj | edytuj kod]
Mikołaj z Kuzy był myślicielem stojącym na przełomie średniowiecza i czasów nowożytnych, filozofem i teologiem, który czerpał z tradycji platońskiej, mistycznej, scholastycznej i humanistycznej. Był też wytrawnym dyplomatą i głosicielem potrzeby reformy duchowej Kościoła. Wśród filozofów, którzy wywarli największy wpływ na jego poglądy wymienia się Plotyna, Proklosa, Pseudo-Dionizego Aeropagitę, Jana Szkota Eriugenę i Eckharta.

U podstaw jego filozofii leży przekonanie o radykalnej transcendencji ontycznej i poznawczej Boga. Cały zaś wysiłek jego filozofii polega na uzyskaniu możliwości poznania Boga, do czego służy mu teoria "pouczonej niewiedzy" (docta ignorantia). Najgłębszą prawdą, jaką otrzymujemy na podstawie takiej, rozumianej pozytywnie, "niewiedzy", jest twierdzenie, że Bóg jest "zbieżnością przeciwieństw" (coincidentia oppositorum). Jest to zarazem największe metafizyczne odkrycie Mikołaja z Kuzy. Zgodnie z inną jego formułą Bóg jest równocześnie tym, co największe (maximum) i najmniejsze (minimum), ponieważ poza Bogiem nie ma niczego większego ani mniejszego. Jest miarą wszelkiej skończonej wielkości. Dzięki umysłowi (mens) człowiek poznaje świat i nadaje mu nowe znaczenie. Tak jak Bóg jest twórcą rzeczywistych bytów i form naturalnych, tak człowiek w procesie poznawczym tworzy byty myślowe i formy sztuczne.