Т'га за југ - Константин Миладинов
Орелски крилја как да си метнех
и в наши ст'рни да си прелетнех!
На наши места ја да си идам,
да видам Стамбол, Кукуш да видам,
Да видам дали с'нцето и тамо мрачно угревјат,
како и вамо.
Ако како овде с'нцето ме стретит,
ако пак мрачно с'нцето светит:
На п'т далечни ја ке се стегнам,
и в други ст'рни ке си побегнам, к
аде с'нцето светло угревјат,
каде небото ѕвезди посевјат.
Овде је мрачно и мрак м' обвива
и темна м'гла земја покрива:
мразој и снегој, и пепелници,
силни ветришта и вијулици,
Околу м'гли и мразој земни,
а в’гради студој, и мисли темни.
Не, ја не можам овде да седам!
Не, ја не можам мразој да гледам!
Дајте ми крилја ја да си метнам
и в наши ст'рни да си прелетнам:
на наши места ја да си идам,
да видам Охрид, Струга да видам.
Тамо зората греит душата
и с'нце светло зајдвит в гората.
Тамо дарбите природна сила
со с'та раскош ги растурила:
Бистро езеро, гледаш,
белеит или од ветар синотемнеит:
поле погледниш, или планина -
сегде Божева је хубавина.
Тамо по с'рце в кавал да свирам,
с'нце да зајдвит, ја да умирам!
