Treść

Treść i wpływ[edytuj | edytuj kod]

Wobec tak trudnej sytuacji, Hamilton postanowił napisać cykl artykułów wyjaśniających zasady nowej ustawy zasadniczej, które zebrano i opublikowano pt. „Federalista”[10]. Swoje teksty sygnował pseudonimem „Publius” (od Publiusa Valeriusa)[11]. Pierwszy artykuł ukazał się 27 października 1787, a ostatni 28 maja 1788[11]. Początkowo Hamilton chciał zaprosić do współpracy Gouverneura Morrisa, ponieważ jednak ten nie chciał się zgodzić, przyszły sekretarz skarbu zwrócił się do Jamesa Madisona i Johna Jaya[11].

Najpłodniejszy spośród autorów – Hamilton, przedstawił w swoich esejach zalety nowej Konstytucji i słabości amerykańskiej Konfederacji[12]. Madison skupił się na dyskusjach historycznych, porównujących m.in. staro- i nowożytne konfederacje, natomiast Jay, jako były sekretarz stanu, pisał głównie o polityce zagranicznej[12]. Na 85 artykułów, pierwsze 46 - to teksty wyliczające minusy Artykułów Konfederacji oraz przekonujące do konieczności stworzenia silnej administracji centralnej, w przeciwieństwie do autonomicznych rządów stanowych[13]. Eseje 46-51 przekonują o zgodności Konstytucji z zasadami republikańskimi, a 52-58 wyjaśniają uprawnienia Izby Reprezentantów[13]. Artykuły 59-61 opisują sposób przeprowadzania wyborów, a 62-66 uprawnienia Senatu[13]. W pozostałych artykułach (67-84) przedstawiony został model władzy wykonawczej i sądowniczej, a ostatni, 85. esej podsumowuje całość „Federalisty”[13].