Kongres Filadelfijski, który zebrał się 2 maja 1787, miał za zadanie uchwalić nowy projekt konstytucji – mającej zastąpić dotychczasowe Artykuły Konfederacji[2]. Po czterech miesiącach obrad, 17 września, dokument został podpisany i ogłoszony[3]. Na konwencji ustalono, że wymaga się zgody 9 spośród 13 stanów, aby ratyfikować Konstytucję[4]. Głównym punktem spornym była tzw. Karta Praw Obywatelskich[4]. Niecałe dwa tygodnie później, 28 września, George Clymer przedstawił projekt, by zarządzić wybory delegatów do zgromadzenia stanowego[5]. Ponieważ dokument wzbudzał duże kontrowersje, część posłów nie pojawiła się na głosowaniu, przez co nie osiągnięto kworum[5]. Następnego dnia dwóch posłów doprowadzono siłą i przeprowadzono głosowanie, które zakończyło się sukcesem zwolenników Konstytucji[6]. Do 21 czerwca 1788 udało się zebrać zgody wymaganych dziewięciu stanów[7]. Nie było wśród nich jednak Wirginii i Nowego Jorku, które uchodziły za najważniejsze[7]. Dzięki kampaniom Washingtona i Madisona Wirginia wkrótce ratyfikowała Konstytucję[8]. Istniała jednak uzasadniona obawa, że jeśli Nowy Jork jej nie podpisze, to sąsiadujące z nim stany mogą uznać go za obce państwo[9].
